အလြမ္းပန္း

အတာက ကူးျပန္ေလၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တန္ခူးလဟာ အေငြ႔ေတာင္ မေသတတ္ေသးတဲ့ အရိပ္အေယာင္နဲ႔ ေႏြး႐ွ႐ွ ႐ွိေနတုန္းေလ။မေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ သေဘာနဲ႔ အိုက္စပ္စပ္ ရာသီကို မိုးရိပ္ေတြ ဆင္ၿပီး တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးေလးက ခဏသာ ရင္ကို ေအးျမေစခဲ့ တာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ဒါေပမယ့္ အတိတ္ဆိုတာ တစ္ကယ္ျဖစ္ခဲ့တာေလ။ အမ်ားနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ပိေတာက္ အခ်ိန္မွန္စြာနဲ႔ သူဟာသူ ပြင့္တာပါ။ ဒါကို အတၱႀကီးစြာနဲ႔ ငါဟာ မပြင့္ပါနဲ႔ မပြင့္ပါနဲ႔လို႔ တားဆီးခ်င္ေပမယ့္ မိုက္႐ူးရဲတဲ့ အေတြးကို ငါေမာင္းထုတ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ကယ္ဆိုရင္ အတာကူး တဲ့ လတန္ခူးနဲ႔ ေရပက္ကစားၾကတဲ့ သႀကၤန္၊ ပိေတာက္ပြင့္တဲ့ ရက္အပိုင္းအျခား တစ္ထပ္ထဲ က်ခဲ့တာ ခုမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ရပ္တည္မႈနဲ႔သူ ေနလာခဲ့တာ ၾကာၿပီေလ။ တစ္ကယ္တမ္း ရပ္တည္မႈ မွားခဲ့တာ ငါပါ။

ဒီလို ရက္ပိုင္းမွာ ေတြ႔ၾကတဲ့ ေတြ႔ဆံုမႈဆိုတာ မိုးေျပးေလး တစ္ခ်က္လို ခဏတာပဲ ဆံုေတြ႔ရမယ့္ ဆံုမွတ္ဆိုတာကို ငါသတိမ ထားမိခဲ့ဘူး။ အၿမဲတမ္းရမယ့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈလို႔ ထင္မွတ္ စြဲလမ္းခဲ့ရတယ္။ ပိေတာက္ကိုလည္း ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စာဖြဲ႔ခဲ့တယ္။ ေရစိုသႀကၤန္ကို လည္း စာတစ္တန္ ေပတစ္တန္ သီကံုးခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေတာ့လည္း ႏြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းပိေတာက္ဟာ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လို႔ပြင့္လန္းေတာ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ... ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္နဲ႔ ရင္ဘတ္ တစ္ခုက ပြင့္လန္းေတာ့မယ့္ ပိေတာက္ပန္း အသစ္ကို နာမ္စား အသစ္တစ္ခုနဲ႔.....

ေဟာင္းလို႔ ႏြမ္းခဲ့တဲ့
ပိေတာက္ပန္း
မိုးေျပးေလး တစ္ခ်က္နမ္း႐ံုနဲ႔
ျပန္လို႔ လန္းဆန္းလာခဲ့ၿပီ


ရနံ႔အသစ္ဆိုေပမယ့္
ခုပြင့္တဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္က
ဒဏ္ရာမက်က္ေသးတဲ့
ရင္ဘတ္တစ္စံုကေန

ပိေတာက္ဆိုတဲ့ ပန္းကို နာမ္စားေျပာင္းေပးလို႔ ရခဲ့ရင္ အလြမ္းပန္းလို႔ ငါေပးခဲ့ပါရေစ။