သူမ

ကြ်န္ေတာ္ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ စတင္ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာေသာ ရက္ပိုင္းမွာပင္ သူမအား စတင္ သတိထားမိသည္။သူမ၏ တည္ၿငိမ္ ေသာ ဟန္ပန္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွစြာ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ရံုး၀တ္စံုႏွင့္ ႐ံုးသြား႐ံုးျပန္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္တတ္သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား ဂ႐ုပင္စိုက္မိမည္ မဟုတ္ေပ။သူမ၏ အိမ္ေ႐ွ႕တြင္ တခါတရံေသာ ညဖက္မ်ားတြင္ ေကာင္ေလးမ်ား၏ ဂစ္တာသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရတတ္ေပသည္။ဒီလိုႏွင့္ပင္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ သူမ ေနရာ၀င္ယူခဲ့သည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိမထားတတ္ခဲ့ေပ။

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ သေဘာျဖင့္ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ စကၤာပူ ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္႐ွိလာခဲ့ေလသည္။လံုး လည္ ခ်ာလည္ လိုက္ေနေသာ စကၤာပူ၏ လူေနမႈ ရက္စြဲမ်ားအား လမွႏွစ္၊ ႏွစ္ေသးမွႏွစ္ႀကီးသို႔ အလီလီေျပာင္းလဲ ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမအား ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ယခု တစ္ေခါက္ ရန္ကုန္ ခြင့္ျပန္ခ်ိန္တြင္ သူမသည္လည္း စကၤာပူ ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္႐ွိေနေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ သိခြင့္ႀကံဳခဲ့ေလသည္။ဤသတင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွ အခ်ိန္ကာလ ၾကာျမင့္စြာ ငုပ္လွ်ဳိးကြယ္၀ွက္ေနေသာ သူမေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ ရင္ခုန္ျမန္ခဲ့သည္။သူမ၏ အခ်က္အလက္မ်ားကို သူမ၏ ေနအိမ္မွ လူႀကံဳပစၥည္း သယ္ယူျခင္းျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ အရယူခဲ့ေတာ့သည္။

သူမႏွင့္ စတင္၍ စကားေျပာမိခ်ိန္တြင္ သူမသည္ ပြင့္လင္းမႈ၊႐ိုးသားမႈကို တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ မိန္းခေလးမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။သူမသည္ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္၍ မဟုတ္မခံ စိတ္ထား႐ွိေလသည္။သူမသည္ အရာရာအားလံုးကို တန္ဖိုးထားတတ္၍ တုန္႔ျပန္တန္ဖိုးကိုပင္ အလို႐ွိသူ ျဖစ္ေလသည္။သူမအား အလိုမက်မႈ တစ္ခုခု ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္မိေသာ္ တူညီေသာ ခံစားမႈကို သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္အား ျပန္ေပးတတ္သည္။သူမသည္ တခါတရံ လူႀကီးဆန္စြာ ျပဳမူေနထိုင္တတ္၍ တခါတရံတြင္ ႐ိုးသားေသာ ခ်စ္စဖြယ္ အမူအရာ ႐ွိတတ္ေလ သည္။

သူမအား ကြ်န္ေတာ္မွ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့ခ်ိန္တြင္ သူမသည္ အေလးအနက္ပင္ နားေထာင္ေပးခဲ့သည္။ သူမသည္ အေျဖတစ္ခုအတြက္ ရက္ ခ်ိန္း ကိုပင္ သူမ သတ္မွတ္ေပးခဲ့သည္။ ရက္ခ်ိန္းအတြင္း နားပူနားဆာ လုပ္တာကိုပင္ သူမ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေပ။ သူမသည္ ဟာသ စာေပမ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္သလို၊ ေမတၱာေဖာ္ၫႊန္းေသာ စာမ်ားလဲ ဖတ္တတ္သည္။ သူမသည္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္းမွ အဆင္မ ေျပမႈကို ေျပာျပတတ္သလို၊ နားေထာင္ေပးတတ္ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အား ႐ံုးမွ သၾကားလံုးမ်ား ေကြ်းမည္ဟု ေျပာတတ္ေသးသည္။

စကၤာပူ လူေနမႈပံုစံတြင္းမွ မြန္းက်ပ္မႈမ်ားကို သူမ ခံစားေနခ်ိန္တြင္ သူမအား သနားသည္ဟု ေျပာလွ်င္ သူမ မႏွစ္ၿမိဳ႕တတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ သည္ဟု သံုးႏႈန္းလွ်င္ သူမ လက္ခံတတ္ေပသည္။ သူမသည္ ညေနစာကို ေနာက္က်စြာ မစားတတ္သလို၊ ေရခဲမႈန္႔ဘူးကို ကုန္ေအာင္ လည္း စားတတ္သည္။ ေခ်ာင္းဆိုးမည္ဟု သတိေပးေသာ္လည္း ေဆးေသာက္လိုက္လွ်င္ အဆင္ေျပသည္ဟု ဂ်စ္ကန္ကန္ တတ္ေပ သည္။

သူမအား လာေတြ႔မည္ဟုဆိုလွ်င္ ခရီးေ၀းသည္ မလာႏွင့္ဟု ေျပာတတ္ၿပီး၊ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မလဲ ဟူ၍လည္း ေမးတတ္ေလသည္။ အျခားဆိုင္တစ္ဆိုင္မွ ႏွင္းပုလဲအေအးအား ၀ယ္ၿပီး ေနာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ သူမ အေအးထိုင္ေသာက္တတ္ေလသည္။ ထိုသူမသည္ပင္ မ၀ါ၀ါခိုင္မင္း၏ TAG post အတြင္းမွ ကြ်န္ေတာ္၏ ရင္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ သူမသည္ ကြ်န္ေတာ္၏ ရင္ထဲက ထာ၀ရ ပန္းတစ္ပြင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။