2008 - 1988 = 20 ဟိုလြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း(20)က မေမ့ႏိုင္တဲ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးေပါ့။ လားရွဳိးၿမိဳ႕က အိမ္ေလးတစ္အိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိသားစု၀င္ ရွစ္ေယာက္ေနတဲ႔ အိမ္ေလးေပါ့၊ အိမ္ကေလးက သက္ကယ္မိုး ထရံကာ အိမ္ေလး၊ အိမ္ေရွ႕မွာ စံပယ္ရုံေလးရယ္၊ ႏွင္းဆီပင္ေလးရယ္၊ ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေလးရယ္၊ ဆူးေလးေတြနဲ႔ ကစ္မီကြစ္ေလးရယ္၊ သံုးလံုးတစ္ေတာင္ သရက္ပင္ေလးလည္းရွိတယ္၊ အိမ္ေနာက္မွာေတာ့ သရက္ပင္ တစ္ပင္ အသီးက လံုးလံုးေလး၊ မက္မြန္ပင္လည္းရွိတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒီအိမ္ေလးကို အရမ္းလြမ္းတာပဲ၊ အရမ္းလည္း ေအာက္ေမ့တယ္၊ ခုေတာ့ သာယာလွပတဲ့၊ ေႏြးေထြးလံုၿခံဳတဲ့ ဒီသက္ကယ္ ေဂဟာေလး မရွိေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္း(20) ၾကာခဲ့ေပမယ့္၊ ျပန္ေတြးလိုက္ရင္ ရုပ္ရွင္အေႏွး ျပကြက္လိုပဲ၊ ဟိုးအတိတ္ကို တရိပ္ရိပ္နဲ႔.........................
အဲဒီေန႔ေပါ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ႔ ေန႔လည္စာ စားၿပီး၊ သကာလ အငယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕က ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေအာက္မွာ၊ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ကာတြန္းစာအုပ္နဲ႔၊ အငယ္ေကာင္က ေဘးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ေလာကႀကီးက သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ရုပ္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ၊ အဲဒီတုန္းက အငယ္ေကာင္က 2 ႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္က 12 ႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ကာတြန္းစာအုပ္ထဲ စီးေမ်ာလို႔ေကာင္းေနတုန္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ၊ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ မီးလွန္႔သံေခ်ာင္းသံ ၾကားရေတာ့တာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေဘးၿခံက အဖြားအိမ္ကိုေျပးၿပီး ဘယ္မွာမီးေလာင္ေနလည္းေပါ႔၊ အဖြားအိမ္က ေရွးေခတ္ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ျမင့္ေလ၊ အေပၚထပ္ေျပးတက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ဟိုးေရကန္ေတာင္ေျခ ေအာက္နားမွာ မီးခိုးေတြ အူတက္ေနတာေတြ႔ရပါရဲ႕၊ ေၾသာ္ အေ၀းႀကီးပါဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္၊ အငယ္ေကာင္ ႏိုးေနမွာစိုးလို႔ေလ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး အေဖ့ကိုႏိုးရတာေပါ႔၊ အိမ္ထဲမွာ အေဖရယ္၊ အလတ္မရယ္၊ ႏို႔ညွာ အငယ္မနဲ႔ အိပ္ေနတာေလ၊ ''အေဖ ထထ... ဟိုမွာမီးေလာင္ေနတယ္'' အဲဒါနဲ႔ အေဖက ႏိုးလာၿပီး၊ ''ေဟ ဘယ္မွာလည္း သားရဲ႕'' ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖကိုေခၚၿပီး အဖြားအိမ္ျပန္ေျပးတက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ မီးကေတာ္ေတာ္ျမန္တာပဲ လမ္းတစ္၀က္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ၊ အဲဒါနဲ႔ အေဖက “သားေရ မျဖစ္ဘူး မီးက အရမ္းျမန္တယ္ လာလာ” ဆိုၿပီး ေအာက္ကို ေျပးဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ အငယ္ေကာင္ေရာ၊ ႏို႔ညွာေရာ၊ အလတ္မေရာ ငိုေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၿပီးေတာ့ ဆူညံလာၿပီ၊ လူေတြလည္း ဟိုေျပး ဒီေျပးေပါ႔၊ ေကာင္းကင္မွာလည္း မီးခိုးေတြႀကီးပဲ၊ ေလကလည္း တိုတ္လာၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ေကာင္ကို ေက်ာပိုး၊ အလတ္မကို လက္ဆြဲ၊ အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းထဲ့ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကို လြယ္ၿပီး၊ အေဖက ႏို႔ညွာကို ေက်ာပိုးၿပီး ''သား မင္းအရင္ေျပးေတာ့ အေဖ သယ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်ဦးမယ္'' ကြ်န္ေတာ္လည္း သုတ္ေခ်တင္ ေတာ့တာေပါ႔၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ေစ်းႀကီးထဲမွာ အထည္ေရာင္းေနတယ္၊ အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မက ရပ္ကြက္(8)က အမ်ဳိးအိမ္ေရာက္ေနတယ္၊ 12ႏွစ္သားအရြယ္ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ကို ေက်ာပိုး၊ အလတ္ကိုလက္ဆြဲနဲ႔ ေျပးတာ လမ္းတစ္၀က္လည္းေရာက္ေရာ ေစ်းထဲက အေျပးျပန္လာတဲ႔ အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို မွီလာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ၊ အားရွိလိုက္တာဗ်ာ။
အေမက '' သား ေပးေပး'' ဆိုၿပီး အငယ္ေကာင္ကိုခ်ီပိုး၊ လာဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အလတ္မကို လက္ဆြဲၿပီး၊ ေလတိုက္ရာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပးေနတာက ေလေၾကာင္းသင့္ရာျဖစ္ေနတာကိုး၊ ''အေမ အိမ္မွာ အေဖနဲ႔ အငယ္မ က်န္ေနရစ္တယ္'' ''သား မပူနဲ႔ သားအေဖ လိုက္လာလိမ့္မယ္'' ဆိုၿပီး ဟိုး ဆန္႔က်င္ဖက္ ေက်ာက္တိုင္ကြင္းကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ အိုး ပတ္၀န္းက်င္ဆိုလည္း ငရဲပြက္ေနတဲ႔ အတိုင္းပဲ၊ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာ၊ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုး မီးခိုးေတြနဲ႔ ေမွာင္မည္းေနတာပဲ၊ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြလည္း ဆူညံေနတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအမိ ေျပးရင္းနဲ႔ ေအာင္သီရိ ရုပ္ရွင္ရုံ နားလည္းေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ၊ အစ္ကိုကလည္း အေဖဆီ သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး မီးေလာင္ရာကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး၊ မီးခိုးေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေၾကာက္တယ္။
ေန႔ခင္း 2 နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အစ္မ၀မ္းကြဲ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ လူကသာ အေမာေျဖခြင့္ ရွိေပမယ့္၊ စိတ္ကမနားရဘူး၊ အေဖနဲ႔အငယ္မကို စိတ္ပူေနတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ညေနခင္း 4 နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့၊ မီးက ဆက္ေလာင္စရာမရွိေတာ့လို႔လား မသိဘူး၊ မီးရွိန္က် သြားၿပီ၊ အေဖနဲ႔အငယ္မလည္း ေရာက္လာၿပီ၊ စိတ္ေအးရတာေပါ႔၊ ''အေမ သားတို႔အိမ္ မီးေလာင္သြားၿပီလားဟင္လို႔'' ကြ်န္ေတာ္က ငိုသံပါ ေမးေတာ႔၊ အေမက ''သားရယ္ အေမတို႔ အိမ္အသစ္ျပန္ေဆာက္မွာေပါ႔တဲ့ သားတို႔ သမီးတို႔ ဘာမွမျဖစ္တာကိုပဲ အေမ၀မ္းသာလွပါၿပီတဲ႔'' အဲဒီညက ေမေမနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ၊ အိုးအိပ္မက္ဆိုးေတြ ေၾကာက္လိုက္တာ၊ လူေတြ လူေတြ ေအာ္သံေတြ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့၊ လူႀကီးေတြက ေျပာေနၾကတာ ၾကားလိုက္တာ လူေတြ၊ အမ်ားႀကီးေပ်ာက္ေနတယ္၊ အမ်ားႀကီးလည္း ေသတယ္တဲ့ မီးေလာင္ၿပီးေသတာ ေျပးမလြတ္တာေပါ႔။
ေန႔လည္ေလာက္ ၾကေတာ့ လူလစ္တုန္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္အိမ္ကို ခိုးၿပီးသြားၾကည့္တယ္၊ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး၊ ထရံကာ သက္ကယ္မိုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနတဲ႔အိမ္ ငုတ္တိုေတာင္ မက်န္ဘူး၊ ရက္ရက္စက္စက္ ေလာင္လိုက္တဲ႔မီး၊ ကြ်န္ေတာ္ တိုင္ငုတ္တိုေလး ၾကည့္ရင္း မငိုပဲ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းမဖက္ကိုေလွ်ာက္လာေတာ့ အိုး.... မီးေလာင္လို႔ ေသထားတဲ႔ လူေတြကို လမ္းမမွာ တန္းစီထားတာ အမ်ားႀကီး၊ မ်က္စိတစ္ဆံုးပဲ၊ မီးေလာင္လို႔ေသတာ ရုပ္ေတာင္ဖမ္းလို႔မရဘူး၊ မိသားစု၀င္ေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ လူေတြ တငိုငို တရီရီနဲ႔ လူေပ်ာက္ရွာေနတာေလ၊ လူမီးေလာင္တဲ႔အနံ႔က ဆိုးလိုက္တာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ သားသည္မိခင္ေလ ေျပးမလြတ္လို႔ သားငယ္ကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ေသေနတာ၊ မၾကည့္ရက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ျမင္ကြင္းက ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေသတဲ့လူေတြ အေယာက္ (300) ေက်ာ္တယ္ဗ်ာ။
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသရလည္းဆို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ အရင္လမ္းဖြဲ႕စည္းပံုက ၀ကၤဘာလိုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြက သက္ကယ္မိုး ထရံအိမ္ေတြမ်ားတယ္၊ မီးကအရမ္းျမန္တယ္၊ ပစၥည္းဥစၥာကို မက္လို႔ ေသတာလည္းမ်ားတယ္၊ ခုေတာ့ အဲဒီရပ္ကြက္က လြန္ခဲ့တဲ့ 20 ႏွစ္နဲ႔ အရမ္းကို ကြာျခားေနပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ အေတြးေတြ အဲဒီအခ်ိန္ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ပံုရိပ္ေတြလို ျပန္ထင္လာ ျမင္လာေနဆဲပါပဲ။ သက္ကယ္မိုး ထရံကာ အိမ္ေလးရယ္၊ ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေလးရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေပါ႔ဗ်ာ..........
အဲဒီေန႔ေပါ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေတာ႔ ေန႔လည္စာ စားၿပီး၊ သကာလ အငယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕က ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေအာက္မွာ၊ ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ကာတြန္းစာအုပ္နဲ႔၊ အငယ္ေကာင္က ေဘးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ေလာကႀကီးက သူနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ႔ရုပ္နဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပဲ၊ အဲဒီတုန္းက အငယ္ေကာင္က 2 ႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္က 12 ႏွစ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ကာတြန္းစာအုပ္ထဲ စီးေမ်ာလို႔ေကာင္းေနတုန္း၊ ပတ္၀န္းက်င္က ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ၊ တစ္ေအာင့္ေနေတာ့ မီးလွန္႔သံေခ်ာင္းသံ ၾကားရေတာ့တာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေဘးၿခံက အဖြားအိမ္ကိုေျပးၿပီး ဘယ္မွာမီးေလာင္ေနလည္းေပါ႔၊ အဖြားအိမ္က ေရွးေခတ္ ႏွစ္ထပ္ အိမ္ျမင့္ေလ၊ အေပၚထပ္ေျပးတက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ ဟိုးေရကန္ေတာင္ေျခ ေအာက္နားမွာ မီးခိုးေတြ အူတက္ေနတာေတြ႔ရပါရဲ႕၊ ေၾသာ္ အေ၀းႀကီးပါဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚက ျပန္ဆင္းခဲ႔တယ္၊ အငယ္ေကာင္ ႏိုးေနမွာစိုးလို႔ေလ၊ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး အေဖ့ကိုႏိုးရတာေပါ႔၊ အိမ္ထဲမွာ အေဖရယ္၊ အလတ္မရယ္၊ ႏို႔ညွာ အငယ္မနဲ႔ အိပ္ေနတာေလ၊ ''အေဖ ထထ... ဟိုမွာမီးေလာင္ေနတယ္'' အဲဒါနဲ႔ အေဖက ႏိုးလာၿပီး၊ ''ေဟ ဘယ္မွာလည္း သားရဲ႕'' ကြ်န္ေတာ္လည္း အေဖကိုေခၚၿပီး အဖြားအိမ္ျပန္ေျပးတက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ မီးကေတာ္ေတာ္ျမန္တာပဲ လမ္းတစ္၀က္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ၊ အဲဒါနဲ႔ အေဖက “သားေရ မျဖစ္ဘူး မီးက အရမ္းျမန္တယ္ လာလာ” ဆိုၿပီး ေအာက္ကို ေျပးဆင္းခဲ့ၾကတယ္။
အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ အငယ္ေကာင္ေရာ၊ ႏို႔ညွာေရာ၊ အလတ္မေရာ ငိုေနၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္က ပိုၿပီးေတာ့ ဆူညံလာၿပီ၊ လူေတြလည္း ဟိုေျပး ဒီေျပးေပါ႔၊ ေကာင္းကင္မွာလည္း မီးခိုးေတြႀကီးပဲ၊ ေလကလည္း တိုတ္လာၿပီ၊ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ေကာင္ကို ေက်ာပိုး၊ အလတ္မကို လက္ဆြဲ၊ အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းထဲ့ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ကို လြယ္ၿပီး၊ အေဖက ႏို႔ညွာကို ေက်ာပိုးၿပီး ''သား မင္းအရင္ေျပးေတာ့ အေဖ သယ္လို႔ရတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရတြင္းထဲ ပစ္ခ်ဦးမယ္'' ကြ်န္ေတာ္လည္း သုတ္ေခ်တင္ ေတာ့တာေပါ႔၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမက ေစ်းႀကီးထဲမွာ အထည္ေရာင္းေနတယ္၊ အစ္ကိုနဲ႔ အစ္မက ရပ္ကြက္(8)က အမ်ဳိးအိမ္ေရာက္ေနတယ္၊ 12ႏွစ္သားအရြယ္ ကြ်န္ေတာ္က အငယ္ကို ေက်ာပိုး၊ အလတ္ကိုလက္ဆြဲနဲ႔ ေျပးတာ လမ္းတစ္၀က္လည္းေရာက္ေရာ ေစ်းထဲက အေျပးျပန္လာတဲ႔ အေမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမကို မွီလာတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ၊ အားရွိလိုက္တာဗ်ာ။
အေမက '' သား ေပးေပး'' ဆိုၿပီး အငယ္ေကာင္ကိုခ်ီပိုး၊ လာဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အလတ္မကို လက္ဆြဲၿပီး၊ ေလတိုက္ရာ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ေျပးေနတာက ေလေၾကာင္းသင့္ရာျဖစ္ေနတာကိုး၊ ''အေမ အိမ္မွာ အေဖနဲ႔ အငယ္မ က်န္ေနရစ္တယ္'' ''သား မပူနဲ႔ သားအေဖ လိုက္လာလိမ့္မယ္'' ဆိုၿပီး ဟိုး ဆန္႔က်င္ဖက္ ေက်ာက္တိုင္ကြင္းကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ အိုး ပတ္၀န္းက်င္ဆိုလည္း ငရဲပြက္ေနတဲ႔ အတိုင္းပဲ၊ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ ေနၾကတာ၊ ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုး မီးခိုးေတြနဲ႔ ေမွာင္မည္းေနတာပဲ၊ မီးသတ္ကား ဥၾသသံေတြလည္း ဆူညံေနတာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သားအမိ ေျပးရင္းနဲ႔ ေအာင္သီရိ ရုပ္ရွင္ရုံ နားလည္းေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့တာပဲ၊ အစ္ကိုကလည္း အေဖဆီ သြားဦးမယ္ဆိုၿပီး မီးေလာင္ရာကို ေျပးေတာ့တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ရဲဘူး၊ မီးခိုးေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေၾကာက္တယ္။
ေန႔ခင္း 2 နာရီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ အစ္မ၀မ္းကြဲ အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္၊ လူကသာ အေမာေျဖခြင့္ ရွိေပမယ့္၊ စိတ္ကမနားရဘူး၊ အေဖနဲ႔အငယ္မကို စိတ္ပူေနတယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ညေနခင္း 4 နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့၊ မီးက ဆက္ေလာင္စရာမရွိေတာ့လို႔လား မသိဘူး၊ မီးရွိန္က် သြားၿပီ၊ အေဖနဲ႔အငယ္မလည္း ေရာက္လာၿပီ၊ စိတ္ေအးရတာေပါ႔၊ ''အေမ သားတို႔အိမ္ မီးေလာင္သြားၿပီလားဟင္လို႔'' ကြ်န္ေတာ္က ငိုသံပါ ေမးေတာ႔၊ အေမက ''သားရယ္ အေမတို႔ အိမ္အသစ္ျပန္ေဆာက္မွာေပါ႔တဲ့ သားတို႔ သမီးတို႔ ဘာမွမျဖစ္တာကိုပဲ အေမ၀မ္းသာလွပါၿပီတဲ႔'' အဲဒီညက ေမေမနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ၊ အိုးအိပ္မက္ဆိုးေတြ ေၾကာက္လိုက္တာ၊ လူေတြ လူေတြ ေအာ္သံေတြ၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့၊ လူႀကီးေတြက ေျပာေနၾကတာ ၾကားလိုက္တာ လူေတြ၊ အမ်ားႀကီးေပ်ာက္ေနတယ္၊ အမ်ားႀကီးလည္း ေသတယ္တဲ့ မီးေလာင္ၿပီးေသတာ ေျပးမလြတ္တာေပါ႔။
ေန႔လည္ေလာက္ ၾကေတာ့ လူလစ္တုန္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္အိမ္ကို ခိုးၿပီးသြားၾကည့္တယ္၊ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး၊ ထရံကာ သက္ကယ္မိုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ေနတဲ႔အိမ္ ငုတ္တိုေတာင္ မက်န္ဘူး၊ ရက္ရက္စက္စက္ ေလာင္လိုက္တဲ႔မီး၊ ကြ်န္ေတာ္ တိုင္ငုတ္တိုေလး ၾကည့္ရင္း မငိုပဲ မ်က္ရည္က်မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းမဖက္ကိုေလွ်ာက္လာေတာ့ အိုး.... မီးေလာင္လို႔ ေသထားတဲ႔ လူေတြကို လမ္းမမွာ တန္းစီထားတာ အမ်ားႀကီး၊ မ်က္စိတစ္ဆံုးပဲ၊ မီးေလာင္လို႔ေသတာ ရုပ္ေတာင္ဖမ္းလို႔မရဘူး၊ မိသားစု၀င္ေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ႔ လူေတြ တငိုငို တရီရီနဲ႔ လူေပ်ာက္ရွာေနတာေလ၊ လူမီးေလာင္တဲ႔အနံ႔က ဆိုးလိုက္တာ၊ တစ္ခ်ဳိ႕ သားသည္မိခင္ေလ ေျပးမလြတ္လို႔ သားငယ္ကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ေသေနတာ၊ မၾကည့္ရက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ျမင္ကြင္းက ဘယ္လိုမွ ၾကည့္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ စာရင္းခ်ဳပ္ေတာ့ ေသတဲ့လူေတြ အေယာက္ (300) ေက်ာ္တယ္ဗ်ာ။
ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသရလည္းဆို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ရဲ႕ အရင္လမ္းဖြဲ႕စည္းပံုက ၀ကၤဘာလိုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြက သက္ကယ္မိုး ထရံအိမ္ေတြမ်ားတယ္၊ မီးကအရမ္းျမန္တယ္၊ ပစၥည္းဥစၥာကို မက္လို႔ ေသတာလည္းမ်ားတယ္၊ ခုေတာ့ အဲဒီရပ္ကြက္က လြန္ခဲ့တဲ့ 20 ႏွစ္နဲ႔ အရမ္းကို ကြာျခားေနပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့ အေတြးေတြ အဲဒီအခ်ိန္ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္ ျမင္ကြင္းေတြဟာ ပံုရိပ္ေတြလို ျပန္ထင္လာ ျမင္လာေနဆဲပါပဲ။ သက္ကယ္မိုး ထရံကာ အိမ္ေလးရယ္၊ ေခါင္းေလာင္းပန္းပင္ေလးရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္နဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေလးေပါ႔ဗ်ာ..........
5 ေ၀ဖန္ထားပါတယ္။:
ဒါေတြအားလံုးက မျမဲတဲ့ တရားေတြ လုိ႔ပဲမွတ္လုိက္ပါ
။ မက္မက္တုိ႔လည္းၾကံဳဖူးတယ္... စိတ္မေကာင္းစရာေလးပါပဲ...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...
ကိုၾကီး
အတိတ္ တေစ ဆိုတာကို
ကိုၾကိးေက်ာ္လႊားခဲ့ပီးျပီဘဲiv
တကယ္ကို နာက်င္စရာ အေတြ႕အၾကံဳပါပဲလား အစ္ကိုရွင္ရဲထြတ္ေရ... ဖတ္ရတာ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး... ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့လည္း အစ္ကိုတို႔ မိသားစု ျပန္ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာ ဂုဏ္ယူစရာပါပဲ...
ကိုရဲထြတ္ ဒီလိုစာေတြေရးေနတာ မသိလုိက္ဘူး။
ဆက္လက္ခ်ီတက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အားေပးတယ္။
မျမဲတဲ့သေဘာေတြေပါ့ အကိုရာ။
အဲ့ ဒီဖ်ာ တစ္ခ်ပ္ ေပၚမွာေလာကၾကီးကိုေမ့ေနတာ က်ေနာ္ ေပါ့ဗ်ာ...က်ေနာ္အကို ေဘးမွာအိပ္စက္ လာတာ က်ေနာ္တို႕ဆံုတဲ့ အခ်ိ္န္တိုင္းေပါ့..ခုဆို မဆံုျဖစ္ တာနွစ္နဲ႕ခ်ီၾကာျမင့္ခဲ့ျပီေလ......တစ္ေယာက္တစ္နယ္...ေရေျမျခားခဲ့ရျပီ...တစ္ေန႕ေန႕ေတာ့ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့..အကိုရာ....ျပန္ေအာင့္ေမ့လို မရေတာ့တဲ့ ဘဝေလးကို က်ေနာ္ မ်တ္ရည္ က်ခဲ့ရတယ္ ဗ်ာ...............
အကိုအစဥ္ေျပ ပါေစ ဗ်ာ
ေလလြင့္လူ (ခ) စိုင္းေနလင္း
Post a Comment