အလင္းနဲ႔ အေမွာင္

သို႔......

" သက္ဆိုင္သူ "

ဒီတခါ ငါဒီစာကို အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ အေၾကာင္းကို ခံစားၿပီး၊ ဥပမာ ေပးၿပီးေရးခ်င္တယ္။ အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ ဆိုတာ ဒြန္တြဲၿပီး မေနဘူး။ အလင္းဆိုတာလည္း သူ႔ရပ္တည္မႈနဲ႔သူ။ အေမွာင္ဆိုတာလည္း သူ႔ရပ္တည္မႈနဲ႔သူ။ ႐ွင္သန္မႈကို အေၾကာင္း ထားၿပီး သူနဲ႔ သဟဇာတ ျဖစ္မယ့္ ရပ္တည္မႈကို သူက်ားကန္ထားတာပါ။

အလင္းထဲကလူလည္း သူ႔ကမၻာဟာ ဘယ္လို လွပေၾကာင္း၊ ဘယ္လို သာယာေၾကာင္း၊ ပန္းကေလးေတြ ဘယ္လို ပြင့္လန္း ေနေၾကာင္း ကို သူစာဖြဲ႔မယ္။ ကဗ်ာေရးမယ္။ ေတးသီက်ဴးမယ္။ ေနမင္းႀကီး အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုး စိုေျပေနမယ္။ ဒီလို ဒီလို.. အလင္းကမၻာထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို သူက ေျပာျပၿပီး အေမွာင္ကို လာပါလာပါလို႔ သူကေခၚမယ္။

အေမွာင္ထဲက လူလည္း သူဟာ မလာႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႔ အေမွာင္ကမၻာမွာ လေရာင္ေတြ ဆမ္းတဲ့ ေဖြးလႊလႊ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္ေတြ ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း။ ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းေဘးကေန ႐ွပ္တိုက္သြားတဲ့ တိမ္လႊာ မွ်င္မွ်င္ေလးေတြကို သူပိုင္တဲ့ အေၾကာင္း။ တိတ္ဆိတ္ ေနတဲ့ ကန္ေရျပင္မွာ ပြင့္လန္းေနတဲ့ ကုမုျဒာ ေတြလည္း သူနဲ႔ စကားေျပာေဖာ္႐ွိေၾကာင္း။ ဒီလို ဒီလို... အေမွာင္ကမၻာထဲက အေၾကာင္း အရာေတြကို သူက ေျပာျပၿပီး အလင္းကို ဖိတ္ေခၚေပမယ့္.....

" သက္ဆိုင္သူ " ေရ ...
တစ္ကယ္ေတာ့ သူ႔ဘ၀နဲ႔သူ သဟဇာတက်ေနခဲ့တာပါ။ ရပ္တည္႐ွင္သန္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ပိုင္ကမၻာေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ လွပမႈေတြ ကိုယ္စီ႐ွိၾကပါတယ္။ ခက္တာက အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ဟာ အခ်ိန္တစ္ခုထဲမွာ ၿပိဳင္တူ ရပ္တည္ခြင့္ မရႏိုင္တာပဲ။ အလင္းနဲ႔ အေမွာင္ဟာ သဟဇာတ မက်ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာခြင့္ေတြ ႐ွိေနတယ္။ ခဏေလးပါ တစ္ကယ္ကို ခဏေလးပဲ။အလင္းေရာင္ကြယ္ခါနီး အခ်ိန္နဲ႔ အေမွာင္ယံ ႀကီးစိုးခါနီး အခ်ိန္မွာ သူတို႔ေတြဟာ ခဏတာ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ေျပာစရာေတြ ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ တစ္ကယ္ကို ခဏတာေလးပဲ သူတို႔ သဟဇာတ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီ ခဏတာေလးမွာ ဘယ္သူမွမသိလိုက္ပဲ သူတို႔ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဘ၀ထဲကို အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့တာပဲ။......