တန္ေဆာင္တိုင္ အိပ္မက္

သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ...ဟိုးတစ္ခ်ိန္တစ္ခါ တုန္းကေပါ႔၊ ေဆးေပါင္းခတဲ့ တန္ေဆာင္မုန္းလကို ေရာက္ရင္ စိုင္းလားရွဳိး ဆိုတဲ့ ေကာင္ေခ်ာေလးက အၿမဲတမ္း ခ်ယ္ရီေသြး ဆိုတဲ့ ေတာင္ႀကီးသူ ေခ်ာေခ်ာေလးဆီကို အၿမဲသြားလည္ တယ္တဲ့။ သူနဲ႔သူမ တို႔ဟာ အရမ္းကို ခင္မင္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။

ေကာင္ေလးက တန္ေဆာင္တိုင္ ပြဲမတိုင္ခင္ သံုးရက္ေလာက္ အလိုမွာအၿမဲတမ္း လားရွဳိးၿမိဳ႕ သူ႔အိမ္ကေန ေတာင္ႀကီးကို ခရီးထြက္လာ တတ္တယ္၊ ပြဲေတာ္မတိုင္ခင္ တစ္ရက္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးက ေတာင္ႀကီးကို ေရာက္ၿပီ၊ သူေရာက္ရင္ အၿမဲတမ္း လင္းလင္း တည္းခိုခန္းမွာ တည္းတာ၊ စိုင္းလားရွဳိး ေရာက္ရင္ ခ်ယ္ရီေသြး က အရမ္းေပ်ာ္တာတဲ့၊ သူ႔အိမ္ကေန စူပါကပ္ စစ္သမီးေရာင္ေလးနဲ႔ ခ်က္ျခင္းကို ေရာက္လာ ေတာ့တာပဲ၊ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေရေတာင္မခ်ဳိးရေသးတဲ့ စိုင္းကို ေရပူေရေအး ေရခ်ဳိးခန္းကို အရင္လိုက္ပို႔ေပးတယ္၊ ေရခ်ဳိးၿပီးတာနဲ႔ စိုင္းေရာ့ နင္ေမာင္းဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ေသာ့အပ္ေတာ့တာပဲ၊ ေတာင္ႀကီးမွာက ခ်မ္းတယ္ေလေနာ္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းသူ ဘယ္ေလာက္ေအးမလည္းဆို၊ ခ်ယ္ရီေသြး အရမ္းလူလည္က်တယ္ သိလား၊ သူၾကေတာ့ အၿမဲတမ္း အေနာက္ကေန စီးတယ္၊ စိုင္းေရ ညေစ်းတန္းေမာင္း စိုင္းကို ညစာေကြ်းမယ္၊ အိုေက ေမာင္းတာေပါ႔.. ညေနစာ စားၿပီး ဆိုင္ကယ္တစ္ပတ္ ေလွ်ာက္စီးၿပီး
ခ်ယ္ရီေသြး ကို အိမ္ျပန္ပို႔ ပြဲေတာ္က မစေသးဘူးေလ၊ နက္ျဖန္မွ ပြဲကစမွာ၊ ခ်ယ္ရီေသြးက စိုင္းဆိုင္ကယ္ယူသြား မနက္ၾကမွ လာေခၚ....

ခရီးပန္းလို႔လား မသိဘူး ညကေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ေကာင္တာက လာႏႈိးမွပဲ ႏႈိးေတာ့တယ္၊ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ခ်ယ္ရီဆီကို ေျပးတာေပါ႔၊ ဟာ ခ်ယ္ရီေသြး လွလိုက္တာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ေအာစတားရႈး၊ ဆြယ္တာအေႏြးထည္၊ ဆြယ္တာဦးထုပ္ေလးနဲ႔ လွရက္တယ္ ေက်ာလည္ေလာက္ထိ ရွည္တဲ့ ဆံပင္ေလးက ဦးထုပ္ေလးရဲ႕ေအာက္ကေန အျပင္မွာ၀ဲလို႔ေပါ႔၊ ငါရင္ခုန္သြားသလိုပဲ ခ်ယ္ရီေသြးရယ္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ တန္ေဆာင္တိုင္ညက ခ်မ္းလိုက္တာ၊ မီးပံုးပ်ံပြဲက မစေသးေတာ့ ခ်ယ္ရီေသြးက ကြ်န္ေတာ့္ကို ပြဲခင္းေစ်းထဲ ေခၚလာတယ္၊
မုန္႔ေတြ၀ယ္စားၾက၊ ကလုံကလံုၾကည့္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာ၊ စိုင္းလာ မီးပုံးပ်ံ လြတ္ေတာ့မယ္ သြားရေအာင္၊ ေဟာ္ မီးပံုးပ်ံ တက္သြားလိုက္
ခ်ယ္ရီေသြး ခုန္ေပါက္ျမဴးထူးေနလိုက္တာ၊ ခ်ယ္ရီရယ္ ငါ႔စိတ္ေတြမရိုးေတာ့ဘူးဟာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါနင့္ကို မေျပာဘူး စိတ္ခ် လုံး၀မေျပာဘူး
နင့္ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဘာင္ကို ငါမေက်ာ္ဘူး၊ ဟဲ့ စိုင္းဘာေတြးေနတာလည္း ဟိုမွာၾကည့္စမ္း မီးပံုးပ်ံ မလွဘူးလား၊ အင္းလွပါတယ္ခ်ယ္ရီရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါနင့္အလွပဲ ျမင္ေနတာ၊ ခက္ၿပီ ခ်ယ္ရီေသြးရယ္၊ ညနက္ေတာ့ စိုင္းရယ္ ျပန္မယ္လိုက္ပို႔ေပး၊ စိုင္းငါခ်မ္းတယ္ နင့္ကို ငါဖက္ထားမယ္ေနာ္၊ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန လွမ္းဖက္လာတဲ့ နင့္လက္ကေလးရယ္ ငါ႔ေက်ာကို မွီလာတဲ့ နင့္ေခါင္းေလးရယ္ ခ်ယ္ရီေရ ငါရူးၿပီထင္ရဲ႕.....

ဒီလိုနဲ႔ ပြဲေတာ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ရေတာ့တာေပါ႔၊ ကြ်န္ေတာ္လားရွဳိးျပန္ေရာက္ၿပီး မၾကာဘူး၊ စာတစ္ေစာင္ေရာက္လာတယ္၊ စိုင္းငါတို႔ မိသားစု ႏိုင္ငံျခား အၿပီးေျပာင္းေတာ့မယ္ ဟိုမွာေနသားက်ရင္ နင့္ကို ဆက္သြယ္လိုက္ပါ႔မယ္။ ဒီစာေလးဟာ ခုထိ ခ်ယ္ရီေသြးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေသာစာပဲ၊ ခုဆိုရင္ ေဆးေပါင္းလည္း ခခဲ့တာ အႀကိမ္မ်ားေနၿပီ၊ ဘယ္မွာလည္း ဘယ္ေနရာမွာလည္း ခ်ယ္ရီေသြးရယ္၊ ငါကိုယ္တိုင္လည္း နင္မရွိတဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ ခံစားရတာမႏိုင္လို႔၊ ရပ္ေ၀းတစ္ေနရာ ေရာက္ေနတာ ခ်ယ္ရီ နင္သိပါေလစ၊ ၿပီးေတာ့ ငါရခဲ့တဲ့ ေနာင္တ တစ္ခုက နင့္ကိုငါ........ တယ္လို႔၊ မေျပာခဲ့ရလို႔လား၊ ဘာလား၊ ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ရီေသြးရယ္ တန္ေတာင္တိုင္ေရာက္ရင္ ငါဟာအိပ္မက္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနရ သလိုပါပဲ၊ တန္ေဆာင္တိုင္ အိပ္မက္လိုပါပဲ ခ်ယ္ရီေသြးရယ္။